Ze lijken aardig…

Ik vrees dat er in de meeste mensen uit de fitnessbranche wel zo’n personal trainer verscholen zit. Maar pas op, in elke persoonlijke coach zit iets gruwelijks verstopt. Dus beste bestuurders, ambtenaren, lieve mensen uit de zorg, kijk ze maar eens goed in de ogen, de mensen die nu hun mond vol hebben met woorden als ‘beweegprogramma’s’ en ‘samenwerkingsverbanden’. Het zijn allemaal smoesjes. In al die ogenschijnlijk zo aardige sportmensen schuilt een Personal Monster. En ik ga u nu uitleggen wat die willen.

​

De rand van de afgrond

Ze gaan u allereerst overtuigen van de noodzaak om te bewegen. Toegegeven, dat is dan het enige, maar dan ook echt het enige, waarin ze een punt hebben. Maar dan komt het. U moet naar de sportschool en hoe fit u ook bent, de mannelijke en vrouwelijke Personal Monsters drijven u naar de rand van de afgrond. Ze laten u in de buurt van uw fysieke grens een paar oefeningen doen en dan verschijnt er rond hun lippen een, tja, ik kan het niet anders zeggen, een sadistisch lachje. Het is klein en alleen een geoefend oog zal het registreren.

Dan wachten de monsters tot u bij een squat, of een buikspieroefening, of desnoods op de crossfit, niet meer verder kunt. Dan gaan ze dingen zeggen als ‘kom op, je kunt het; of; ja, goed zo, ga door. Ik adviseer u, hoe moeilijk het ook is, om op die momenten eens te letten op het gezicht van uw personal monster… Ze genieten met volle teugen van uw ellende. Het zijn sado-sportieven, aardig ogende beulen.

​

Flexibel als de Berlijnse Muur

Mijn eigen Personal Monster heeft ook nog eens zo’n jong lijf dat afschuwelijk goed getraind is. Dus vorige week moest ik vijftien squats doen met veel te zware gewichten. Mijn monster weet dat na een halve eeuw voetbal mijn rug heel makkelijk dienst kan doen als strijkplank. Mijn rug heeft de flexibiliteit van de vroegere Berlijnse muur. Enfin, hij liet me eerst aanmodderen en veertien keer dezelfde beweging maken. En net voordat ik klaar was zei hij: ik zal het even voordoen.

En terwijl hij rustig met me in gesprek bleef, en ik hijgend en sputterend als een stoomstrijkijzer naast hem stond, deed hij het nog één keer voor. Het was alsof hij een zak veren op zijn rug had. En nadat hij fluitend het – vijftien – keer voor had gedaan, kwam hij onder het gewicht vandaan en zei vrolijk: en nu jij nog een keer jouw serie. En weer was daar dat lachje.

Pas op mensen, pas op voor het Personal Monster ,

vriendelijke groet Laurens van Ooijen

en eerlijkheid is mijn beste eigenschap.